YALNİZLİGİN BUYUSU

Canakkale’den donuyorum. Onumde kivrila kivrila giden, rampalari inip cikarak ufuga kosan asfalt. Baska hicbir araba, canli yok. Kendimi yapayalniz hissediyorum. Mutlak bir yalnizlik. Sonsuz uzayda bir tek ben varim. Butun insanlar bir ayligina yok olsa ve bir tek ben kalsam ne hissederdim? Korkar miydim?

Kendimi sonsuz ozgur hissediyorum, bir oyundaymiscasina. Oldukca akilli bir canli turunun uyesi olarak katilmisim bu oyuna. Toplumsal duzen olusturmus, arabalar icat etmisler, upuzun, kivrila kivrila giden yollar yapmislar. Bir pedala dokunarak hizla kat edebiliyorum koca gezegeni. Iste bir kamyon, yalnizlik bitti, oyun 10 dakikalik.

DENİZ DURSUN