Tatil Dönüşü

Uzun ve yorucu ama keyifli bir tatilden sonra yeniden yerimdeyim. Uzun uzun anlatması zor şimdi, bir o kadar da gereksiz, ama bir dönüş yolculuğum var ki... Hoş eminim bizim bu kariler gurubunda (okuyucu okuyucu, kimse yanlış anlamasın) ne dönüş yolculukları, ne anıları olanlar vardır ama ne yapalım biz kendi yaşadıklarımızı yazacağız elbette. Başkasının yaşadıklarında gözümüz yok ne de olsa. Hem her yaşayan yazsa olur mu ki?

Şimdi cümleye ‘Uzun ve yorucu ama keyifli bıdı bıdı bıdı’ diye girdim ama aslında bana göre çok kısaydı. Ama her güzel şey çabuk bitermiş ya, bu yüzden bu uzun yolculuk sırasında sık sık tavaf ettiğim kenef ve benzeri yapılar nedeniyle ‘Türk’ün aklı ya bilmemnerede ya elemterede gelir’ özdeyişini de anmadan geçemeyeğim, zira belki de hayatın anlamını bu tavaf ve ziyaretlerin birinde çözdüm. 42 değil, ama şöyle bir cümle. Şu an bulunduğum işyerinde sağlamasını da yaptım üstelik. ‘Madem ki her güzel şey çabuk biter, uzun yaşamak istiyorsan hayattan zevk almayacaksın kardeşim. Olabildiğince sıkıcı, olabildiğince monoton yaşayacaksın ki, o hayat lastik gibi uzayacak.’ Daha da önemlisi, yıllar sonra ‘Vay be, ne günlerdi?’ demeyeceksin. Ben bugüne bugün, hayatım boyunca bir adam görmedim ki, ‘Vay be, zamanında bir günde 180 telefona bakmıştım. Neydi o günler?’ desin. Ama gençliğinde iki kızla dolaşmış olsun da karşılıklı iki çekirdek çitlesinler, ömür boyu çapkınlık anısı dinlersin adamdan. ‘Off ne günlerdi?’ diye de gerinir durur. Bu insanoğlu garip mahluk.

Aslında tatilimin uzun olduğunu da bana göreceli gelen zaman diliminin uzunluğundan değil, yerime oturduğum zaman koltuğumun vücut şeklime uyum sağlayamamasından kestirip çıkarttım. Hani bir yıldır yerime uğramasam, popomla sandalyem arası uyumsuzluk bu kadar olurdu. O an dedim ki, ‘Hasan, ne zamandır yoktun acaba? Sana üç gün gibi gelmiş olabilir ama?’. Sonradan bir arkadaşım imdadıma yetişti de açıklama yaptı. Meğer makam koltuğumu değiştirmişler. Hoş eskisini bulup getirttim ama oturan arkadaş artık kendine göre boy vs ayarı çektiğinden, hele bir de benim iki katım bir siklete dahi sahip olduğundan bir daha ayar mayar tutmadı koltuk. Sonradan öğrendim ki, zaten benim oturacağım yer de kat da değişmiş. Eh, apar topar taşındım. Artık 3 kat yukarıdayım. Neyse bu başka bir konu, ben tatil maceralarımın son kısmını oluşturan ‘Dönüş Yolculuğu’ olayına geri döneyim.

Hemen kısaca daha öncesine değinirsem; 22 Ağustos sabahı, sabah namazına müteakip Macaristan menşeli Malev şirketi tayyaresine binip Budapeşte aktarması marifetiylen Madrid’e indik, ben ve yol arkadaşlarım bir zatı muhterem, bir cinsi latif. Maksadımız, Kanarya Adaları’ndan Tenerife’de gerçekleştirilecek Pisikoloji Kongresi’nde arz-ı endam edecek ve çalışmalarını beynelmilel erkanla istişare edecek cinsi latif arkadaşımıza her tür pisikolojik, moral, motivasyon, lojistik ve hatta teknolojik destek vermek (ki bana daha çok teknolojik destek işi düştü, eee bilgiişlemci dediğin başka ne desteği versin ki? Hem zaten nişanlısı dururken moral motivasyon desteği vermek bize düşmez), arada da tatil maksadıylan adanın fasilitelerinden faydalanmak. Ama ilk durak Madrid ki burada berabercene geldiğimiz zatı muhterem arkadaşımızın ağabeyi ülkemizin Madrid Büyükelçiliği’nde büyük adam vazifesi nedeniyle ikamet ediyor. Biz de misafir olacağız. Detaylar boldur ancak bir detay vardı ki, bu arkadaşımızın bir misafiri daha vardı, Kolombiya’lı kız arkadaşı. Tarih ve Edebiyat meraklısı bu arkadaşla bol miktarda Edebiyat Grubumuz bünyesinde harika sunuşlar yapılaraktan bilgileri aktarılan Marquez, Rulfo, Vasconcelos, Cervantes tartışma ve mutalaa imkanım oldu ki, bu beni mutlu ve mesut etmekle kalmayıp esasen saadetlere gark etti.

Tatilin kongre ve ada boyutu farklı bir yazı konusu olabilir ancak bu yazıda bu tarz detaylara değinilmeyecektir. Adanın güzel bir ada olduğu ve gezilip görülmesi gerektiği gerçeği ve adanın ve hatta pisikoloji kongresinin fasilitelerinden son deme kadar yararlanıldığı bilgisinin aktarılmasıyla yetinilecektir. Zira amaç dönüş yolculuğu üzerinde durmaktır. Hatta esasen bu yolcuğun da ancak son kısmında gerçekleşen bir takım havadisleri aktarmaktır ama şimdiden yazı uzun bir yazı oldu. Velhasıl ada dönüşü geri geldiğimiz Madrid’e atlıyorum yeniden.

Arkadaşlarla ‘Bir şehir turu yapalım’ dedik ve hani üstü açaık otobüste şehri tavaf eden seyirlik turistler var ya. O otobüslere bilet aldık. Palacio Real De Madrid, Stad Santiago Barnebau vs derken La Prado Müzesine de geldik. İlk karşılaştığım, dışarıda kocaman bir Fransisco Goya heykeli altında yine Edebiyat Grubu’muz toplantılarına konu olan ‘La maja Das Nuda’ kabartması. Orijinal tablosu da içerideymiş, fotosunu kaçırmadım, diğer resim ‘La Maja Vestida’ ile beraber çektim. Yanyana koymuşlar ikisini, ‘Çıplak Maja, Giyinik Maja’ ne hoş. Tabi insan sinirleniyor gezerken, adamlar koskocaman, saray gibi binayı müze diye ayırmışlar, bulup arayıp tarayıp orijinal resimleri almış getirmişler, hani inanılır gibi değil neredeyse, Velasquez!in çizdikleri 20 oda artı iki salon falan tutuyor mesela. Kaldı ki, Pablo Picasso ve Salvador Dali’nin çizittirdikleri burada değil. Onlara ayrı ayrı müze yapmışlar. Bizde ressamlar deli muamelesi görüyor.

Neyse, şehir turu geç bitti. Madrid’de ikamet eden arkadaşla da buluşup bir Meksika Köftecisi’nde, tekerli şapkalar giymiş amcaların tıngırdattığı gitarlarla yapılan müzik eşliğinde yediğimiz, yanında banılmış tandır ekmeğiyle servis esilen bol acılı köftelerin ihracına dair tevekkülle karışık efkara dalmışken farkettim ki, bir önceki gece gibi bu gece de uykudan yana nasipsisiz. Eve girdğimizde saat ikiydi, ancak sabah 6:55 gibi yani dört saat kadar sonra uçağım var. Yatsan kalkılmaz, dursan uyanık kalınmaz, ama sohbettir, muhabbettir derken sabaha kadar oturduk, vedalaştım arkadaşlarla bindim taksiye, geldim havaalanına. Kontrol, bilet muayenesi, bagaj teslimi derken kendimi bir oturacak yere attım, uzandım ama biliyorum ki bir uyursan uçak kaçar. O vaziyette yarı uyanık yarı uykulu bir buçuk saat geçiripuçağa bindim ama uykum bir açılmış, gözlerim hiç bir şekilde kapanmıyor. Budapeşte'yte kadar böyle geçti.

Budapeşte’de 4 saat kadar bekleyip İstanbul Uçağı’na bineceğim ama bol miktarda free shop alışverişim var. Onlara daldım. Bir açlık vs, orada da zamanı bir şekilde yedim bitirdim, İstanbul Uçağı’na bindim. Yine uykusuzluk, saat 16:00 İstanbul’dayım. Yaklaşık 3 gündür hiç uyumadım ama Atatürk Havalimanı’nda da 4 saat kadar oyalanıp Onur Air Adana Uçağı’na bineceğim. Bu arada 25 kiloluk bagajıma da yeniden kavuşup hasretle kucaklaşmam uzun sürmedi. Yok valla, ironi olsun diye söylemiyorum, kucaklanmadan yerinden santim kalkmıyor hakkaten bavulum.

Aksilik bu ya, havaalanında artık sıkıntıdan 'ya bari bir iki kişinin sesini duyayım' dedim, şarjım bitmiş, 4 saat içhatlar terminalinmde bekledim, deli gibi yorgunum ama uykum da yok, of felaketti...

Ardından, nihayet binebildiğim Onur Air Adana 20:30 uçağında yanımda bir amca. Deli desem deli değil, akıllı desem, o hiç değil. O pencere kenarında ben koridor. Hava kararmış artık, etraf seçilmiyor. Seçilse de benim dışarıyla ilgim yok zaten, görebilecek, hatta bakabilecek durumum yok. Mizansen çok önemli. Bu yüzden bu paragrafta yazdıklarımı baştan okuyun isterseniz. Yok ' ben zekiyim, aklımda tutarım' diyen varsa siz bilirsiniz artık... Ama önemli...

- Merhaba
- Merhaba Amca...
- Uçak güzelmiş
- ????

Ben yorgunluktan geberecem, hiç konuşasım yok. Elimde de Turgenyev, Babalar ve Oğullar var ki, 3 - 5 sayfa okursam belki uykum gelir. Ama kitap da sardırdı bir yandan. Diğer yandan amca kıpraşıyor. Yıllar önce kaybedip o zamandır bu zamandır fellik fellik aradığı oğluymuşum gibi bakıyor yüzüme. Belli ki konuşmak istiyor. Ama be amca madem konuşacaktın, benim yanımda ne işin vardı ki o halde?

Neyse, birazdan havalandık, ben de tamamen kitaba konsantre iken amca yine depreşti.

- Yolculuk Adana mı?
- ??? Adana Uçağı di mi?
- Evet, Adana mı senin de?
- ???
- Adana??
- Valla ben yolda inecem.!!
- Nasıl ki?
- Valla bilmem, ben hostese söyledim, bir şekil yapacaklar artık.
- Nasıl yapacaklar?
- Nasıl yapacaklar, orasına ben karışmam.
- Allah Allah... (sonra kendi kendine) Yolda inecekmiş

Neyse ben döndüm kitabıma... Okuyorum ama vicdan azabı duyuyorum bir yandan. Amcaya doğru döndüm, hani şirin bir yüz ifadesiyle ‘amca, şakaydı’ falan diyecem, gülümseyecem vs... Ama amca, hemen pası aldı, mal bulmuş mağrip gibi konuya daldı.

- Türkiye büyük memleket
- Evet ama eğitim şart
- O da doğru...

Ben vazgeçtim gülümsemekten acilen kitabıma döndüm. İki sayfa okudum okumadım, inatla uykum gelmiyor hala. Şikayetçi değilim zira kitap sürüklüyor ama ben kitap okudukça da amca rahat vermeyecek bu belli. Yeniden bakıyor, belli ki konuşacak bir konu arıyor, arada da dışarı bakıyor ama zifiri karanlık, artık ne görüyorsa... Döndüm 'Ne var?' der gibi...

- Aşşağısı Bursa mı?
- ???
- Bursa var ya il?
- ???
- Bursa olsa gerek!! Kesin Bursa'dır heralde.
- Valla Amca, tabelayı okuyamadım buradan, hem karanlık hem yerim koridor.
- Yok yok Bursa, kesin Bursa, dağ falan vardı demin.
- Uludağ?
- Ha o dağ işte...
- ????

Bundan sonra ben amcayla irtibatı kopardım, ama araya ikramlar falan girdi. Hostes içecek dağıtırken ben hostese daha yakınım, su istedim hostesten, amca da kola dedi. Amcanın kolasını verdim önce, dmndüm suyu bekliyorum. Amca hostese döndü, 'Yeğenime de su ver bakiim' dedi. Ben de hostese mecburen sırıttım.

Birazdan da bulunduğumuz yerin Silifke olduğunu iddia etti ki, Adana uçağının Silifke üzerinde ne işi var, olmasa gerek ama var mı bilmiyorum... Bence attı.

Sonra da uçak indi zaten. Ama nispeten yumuşak bir iniş yaptık. Amca dayanamadı, yüksek sesle ‘Bravo Pilot’ diye bağırdı. O bize su kola veren hostesle gözgöze geldim. Amcanın yeğeniyim yaa? Karşılıklı gülümsedik birbirimize. Nerken de vedalaştım amcayla, ‘görüşmek üzere’ dedim, dualar ettim bidaha karşılaşalım diye.

Ablamlar karşıladılar eve geldim. Sonrası acaip bir aile kalabalığı. Sürekli bir yerlere yemeğe gittik. Gittiğimiz heryer kalabalıktı. Bir de bizim ailenin 'herkesin birden aynı anda' konuşma huyu var ki, kulaklarımdan hala bizimkilerin replikleri geçiyor....
Pazar gece geldim, Pazartesi sabah yorgun argın işbaşı yaptım. İlk gün tüm günüm mail temizlemekle geçti, az sonra da başka kata taşındım. Arada da ilk fırsatta yazayım dedim. Maceralar beklemez. Sonra birikiyor, yazamıyorum. Ama işe gelir gelmez hayatım otomatik olarak uzadı. Ömrüme ömür ekledim. Yok bi daha tatil matil. Zaman hızlıca akıp gidiyor, alimallah hayatı kısalıyor insanın.

HASAN REYHANOĞLU